Stanisław Przybyszewski - poeta, pisarz, dramaturg, eseista, publicysta, tłumacz literatury obcej, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli Młodej Polski, „genialny Polak", wirtuoz fortepianu i wielki podróżnik   przyszedł na świat 7 maja 1868 roku w Łojewie. Po ukończeniu gimnazjum wągrowieckiego  rozpoczął studia w Berlinie, początkowo na architekturze, by po roku przenieść się na medycynę. Żadnego z tych kierunków nie ukończył  bez reszty pochłonęła go literatura i pisanie. Jednak zdobyta wiedza z zakresu psychofizjologii oraz fascynacja Nitzschem, Chopinem i Hannsonem przyczyniła się do powstania  pierwszych oryginalnych esejów zatytułowanych „Przyczynek do jaźni jednostki twórczej czyli genialnej", które ukazały się drukiem w 1882 roku. Dzięki tym rozprawom, które zyskały uznanie wśród sfer krytyczno-literackich moderny berlińskiej, Przybyszewski okrzyknięty został „genialnym Polakiem”.  Jednak prawdziwą sławę przyniosły mu  m.in. poematy „Requeim aeternam", „Vigilien", „De profundis", „Nad morzem", artykuł programowy modernizmu „Confiteor", dramaty - „Dla szczęścia", „Złote runo", „Śnieg" oraz  powieści „Dzieci szatana", „Synowie ziemi", „Wśród swoich".

Przybyszewski był niespokojnym duchem, ciągnęło go w świat, podróżował po Europie, często zmieniał miejsca pobytu. Mieszkał w Berlinie, Krakowie, Poznaniu, Gdańsku, Monachium, Warszawie. U schyłku życia powrócił jednak w rodzinne strony, na ukochane Kujawy. Zmarł  w wieku 59 lat, w Jarontach, w 1927 roku. Pochowany w Górze, miejscowości oddalonej o 4 km od Łojewa - miejsca urodzenia.

Za „wybitną twórczość literacką", dekretem z dnia 30 kwietnia 1927 roku, Stanisław Przybyszewski został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Warto nadmienić, że to polskie odznaczenie państwowe nadawane jest między innymi za wybitne osiągnięcia na polu oświaty, nauki, sportu, kultury, sztuki. Ustanowione zostało przez Sejm Rzeczypospolitej jako najwyższe odznaczenie po Orderze Orła Białego.