Piotr Czajkowski (Czaykowski), h. Jastzębiec, urodził się 15 czerwca 1804 r. w Łankowicach koło Kcyni. Syn Piotr Czajkowskiego (seniora) i Konstancji.

Kształcił się w szkole Ojców Reformatorów w Pakości, w Szkole Kadetów w Kaliszu oraz (od 1823 r.) w Szkole Podchorążych w Warszawie. Po zakończeniu edukacji służył jako porucznik (od 1825 r.) w 4. Pułku Piechoty Liniowej, z którym walczył w powstaniu listopadowym. Został ranny w bitwie grochowskiej. Podczas walk w obronie Warszawy dostał się do niewoli. Sąd wojskowy skazał go na 25 lat zsyłki. Po dwóch latach więzienia w warszawskiej Cytadeli, za wstawiennictwem rosyjskiego generała, któremu brat Piotra Czajkowskiego - Jan - uratował życie, został uwolniony. Po złożeniu oświadczenia, że nigdy więcej nie wróci do Królestwa Polskiego, przybył na Kujawy. Najpierw zamieszkał w Tucznie u brata Leona.

W 1834 r. zawarł małżeństwo z Anną Zawadzką (h. Ślepowron) i stał się właścicielem Łąkocina, a (od 1847 r.) po dokonaniu zakupu od Władysława Kościelskiego, również Góry. W latach 40. był członkiem Ligi Polskiej.

U kresu życia cały swój czas dzielił między rodzinę (miał córkę Antoninę, późniejszą żonę Hygina Znanieckiego) a pracę na swoich dobrach. Za swoje wojskowe zasługi, w kwietniu 1831 r. został odznaczony krzyżem Virtuti Militari.

Zmarł 11 lipca 1858 r. w Łąkocinie. Przyczyną śmierci było zapalenie wątroby. Jego ciało spoczywa na cmentarzu w Górze w grobie z charakterystycznym stożkowym pomnikiem (piramidzie), położonym w bliskim sąsiedztwie kościoła. W 2016 r. pomnik przeszedł renowację.